Overtuigend surrealisme, dat typeert het oeuvre van Japanner Haruki Murakami. In Mannen zonder vrouwen blinkt hij er opnieuw in uit. Een longread over deze nieuwe verhalenbundel en de vraag naar wat Murakami zo onweerstaanbaar maakt.
Ik las mijn eerste Haruki Murakami (1949) toen ik drie maanden met mijn vrouw in Congo woonde. Dat was niet alleen een ander land, ik waande me er op een andere planeet.
We woonden in een stad in het noordwesten van Congo en nergens in de omgeving, nooit in het alledaagse leven van de Congolezen, zag ik een punt uitsteken waaraan ik mijn leven kon vastknopen. Dus las ik, en schreef ik; en zo wist ik weer wie ik was. Norwegian Wood van Murakami hielp me bij mezelf te blijven. En is dat niet veelzeggend? Een Japanner bood een Nederlander in Afrika houvast.
Ik ben niet de enige. Murakami behoort tot de schrijvers met een grote schare fans. Ze liggen voor de deur van de boekhandel als er een nieuwe roman verschijnt. Ieder kruimeltje tekst wordt verslonden, in 42 talen. Hij trekt jonge lezers aan zich, maar ook ouderen. Japanse, maar vooral westerse. Hij vertelt verhalen, waarin nieuwe verhalen oppoppen, die weer leiden tot andere verhalen en verhalen-in-verhalen. Over alledaagse thema’s (meestal liefdesrelaties), maar altijd met een bizar sausje. Jaarlijks tippen de bookmakers hem als grote kanshebber op de Nobelprijs voor literatuur. Wie Murakami nog niet gelezen heeft, mist een belangrijke en vernieuwende stem in de literaire wereld.
