Zondag 7 januari 2018 was ik te gast bij Hour of Power. ‘Elke dag aan het einde van de dag, blik ik terug en stel ik mezelf de vraag: waar ben ik dankbaar voor? Want er is altijd iets om dankbaar voor te zijn.’
Moonlight: een bitter gevecht om mens te worden
Kan de zwarte homoseksuele Chiron, zoon van een drugsverslaafde, worden wie hij wil zijn? Moonlight is een coming of age in drie bedrijven.
Moonlight gaat over Chiron als kind, als middelbare scholier en als dertiger. Een zwarte jongen die opgroeit in een zwarte gemeenschap. Zijn moeder is drugsverslaafd. Steeds als we Chiron zien, lijkt een normaal leven hem niet gegund. Des te pijnlijker dus de conclusie dat juist dit normale leven – en een beetje menselijkheid – hetgeen is waarnaar Chiron ten diepste verlangt.
Zoals goede kunst staat ook Moonlight voor iets groters. In dit geval voor opgroeien in een zwarte, Amerikaanse gemeenschap, waar niet dezelfde rechten gelden als in het blanke deel van het land. En over (kansarme) jongeren die opgroeien en hun plek zoeken. Als Chiron nog een kind is, neemt een man hem in bescherming. Een spaarzame daad van liefde. Hij geeft hem de volgende raad: je moet zelf bepalen wie je wilt zijn. Maar kan dat? Geldt dat voor iedereen? Moonlight is een verkennend antwoord op die vraag…
Lees hier de hele recensie:
Lesje nederigheid… hierom moet je jezelf niet zo belangrijk vinden
Jezelf een beetje minder belangrijk vinden, is een onderschat medicijn. Benedictus maakt niet voor niets van de nederigheid een van de belangrijkste pijlers van het monastieke leven. Maar gaat hij hier niet een beetje te ver? ‘… jezelf betitelen als slechter en waardelozer dan alle anderen en dat diep vanbinnen ook echt zo te voelen.’ Een lesje menselijkheid van de monnikenvader. […]
Zo vind ook jij the good vibe
The good vibe, dat zijn de momenten waarop je één bent met jezelf. Je ervaart rust, vreugde en liefde. Bankier Eric Holterhues zoekt er elke dag naar. De spiritualiteit van Ignatius van Loyola helpt hem daarbij. En die kan ook jou helpen die good vibe op het spoor te komen…
Waarom je wat meer moet zwijgen over g.o.d.
Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat Christian Wiman een mysticus is. Want hij gaat in Mijn heldere afgrond steeds opnieuw naar het grensvlak waar hij op een of andere manier een Godservaring opdoet. Om vervolgens terug te keren, te stamelen en te zwijgen…